Μια γνώριμη μελωδία ηχεί στα αυτιά μου...

Κοιτάζω γύρω μου...

Δεν υπάρχει τίποτα που να εκπέμπει μουσική...

Από που έρχεται άραγε;

Παιχνίδια μυαλού.

Η ματιά μου απλώνεται στο χώρο, τόσο γεμάτος και τόσο άδειος συγχρόνως.

Θέλω κάτι να πω αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς...

Προσπαθώ να επικοινωνήσω μα δεν βρίσκω το πως...

Κάποτε όλα έμοιαζαν πιο εύκολα, κάποτε τα πράγματα ήταν πιο ανάλαφρα.

Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να συνδεθώ πάλι με εκείνο το γνώριμο συναίσθημα!

Μπροστά μου διαγράφεται μια ανάμνηση που επανέρχεται ξανά και ξανά στο νου μου τέτοιες στιγμές.

"Photo From Google"

Ένα μικρό κοριτσάκι, καθήμενο στην αμμουδιά με τα πόδια του βυθισμένα στην καυτή άμμο, αγναντεύει την άλλοτε φουρτουνιασμένη και άλλοτε γαληνεμένη θάλασσα που απλώνεται μπροστά του, ψάχνοντας τις απαντήσεις για τη ζωή στους επικείμενους παφλασμούς της.

Όσο πιο πολύ φουρτουνιάζει η θάλασσα, τόσο εκείνο βυθίζει τα πόδια του στην άμμο.

Όσο γαληνεύει, τόσο τα ξεθαύει.

Κάποια στιγμή σηκώνεται να φύγει, μα η θάλασσα ξεχύνεται και λούζει τα πόδια του με αλμυρό νερό.

Αισθάνεται ένα μικρό τσούξιμο.

Θέλει να τρέξει μακριά, μα εκείνη το παρασέρνει, το προσκαλεί να μπει πιο βαθιά,

και κείνο σαν υπνωτισμένο, σαν να μην μπορεί να κάνει διαφορετικά, υπακούει.

Τώρα όλο το σώμα είναι καλυμμένο από νερό, εκτός από το κεφάλι. 

Το δέρμα έχει ανατριχιάσει από φόβο.

Το τσούξιμο είναι πιο έντονο φτάνοντας ως το μεδούλι. 

Η αναπνοή γίνεται πιο γρήγορη.

Ο αέρας τελειώνει.

Και κει λίγο πριν την τελευταία εκπνοή, το σώμα παύει να αντιστέκεται, σταματά να παλεύει και να σκέφτεται τη φυγή και απλώς παραδίνεται. 

Το τσούξιμο υποχωρεί και τη θέση του δίνει σε μια αίσθηση επούλωσης.

Οι πόροι αρχίζουν να κλείνουν και δένουν για να υφάνουν ένα νέο στρώμα δέρματος πιο ανθεκτικό.

Κι έπειτα η θάλασσα μαζεύει και ρηχαίνει ξεβράζοντας και πάλι το κορίτσι στην χρυσαφένια αμμουδιά που στέκει εκεί υπέρλαμπρη έτοιμη να το υποδεχτεί ξανά στην αγκάλη της. 

Τώρα οι πατημασιές που αφήνει είναι πιο ανάλαφρες, δεν φτάνουν σε βάθος, δεν το βουλιάζουν, απλώς χαράζουν την πορεία του και η μουσική αρχίζει πάλι να αντηχεί δυνατά.

Ανοίγω τα μάτια.

Αναζητώ αυτό το κορίτσι γύρω μου μα δεν είναι πουθενά.

Αναζητώ αυτή τη θέρμη στο χώρο μα δεν είναι εκεί.

Ξάφνου συνειδητοποιώ ένα γλυκό κάψιμο και αγγίζω με το χέρι την περιοχή της καρδιάς γιατί το κορίτσι αυτό εκεί κατοικεί πια...!!!

⧫Chrysa Leimoni⧫

Το δώρο της ομαδικής ψυχοθεραπείας: 

Μια εικόνα αποτέλεσε αφορμή για τη δημιουργία μιας ιστορίας με νόημα. Μπορεί στην ατομική θεραπεία να ανακαλύπτεις καλά κρυμμένα κομμάτια ενός εαυτού που παλεύει καθημερινά με το μοναχικό εγώ του, στην ομαδική θεραπεία όμως ανακαλύπτεις τη δύναμη της σύνδεσης με τον άλλον. Ό,τι και αν βιώνεις, θυμήσου δεν είσαι μόνος και αυτό είναι από μόνο του ανακουφιστικό! 

Ακολουθεί ένας διάλογος που πραγματεύεται το ζήτημα της μοναξιάς στις μέρες μας και την ανάγκη της αυτοφροντίδας: 

Ένα κείμενο δικό μου και της φίλης μου Άννας Κυπραίου: 

- Γιατί είσαι τόσο ταλαιπωρημένος;

- Τι εννοείς; Έτσι γεννήθηκα. 

- Πώς; Λυπημένος και άχρωμος;

- Ναι και μόνος.

- Μα που πήγε η λάμψη σου; 

- Μου την έκλεψαν...

- Ποιος;

- Μμμ, όσοι και όσα με έκλεισαν εδώ μέσα, στη γυάλα της μοναξιάς. Οι συνθήκες και η αίσθηση μοναχικότητας που με κάνουν να βιώνω.

- Δεν θες να βγεις από εκεί;

- Θέλω μα δεν ξέρω αν μπορώ πια... συνήθισα. Σας βλέπω από εδώ μέσα, θέλω να σας συναντήσω μα δεν ξέρω αν...

- Αν θα τα καταφέρεις;

- Ναι.. αν θα τα καταφέρω μόνος μου.

- Για να συμβεί αυτό χρειάζεσαι λίγη λάμψη...

- Μα που θα τη βρω; Βλέπεις είμαι αδύναμος πια... τα χέρια μου με προδίδουν... νομίζω πως και το υπόλοιπο σώμα με εγκαταλείπει  σιγά σιγά...

- Μη το λες αυτό... εγώ βλέπω πως τα χέρια σου ακόμη μπορούν να αγκαλιάσουν...

- Ποιόν να αγκαλιάσουν;

- Εμένα, τη ζωντάνια, τη φροντιστική πλευρά σου...

- Μα αν σε αγκαλιάσω μ' αυτά τα χέρια, θα σε πληγώσω...

- Κάνεις λάθος. Αν θες να ξέρεις τώρα με πληγώνεις που δεν μου επιτρέπεις να σε πλησιάσω και να σου δώσω λίγο από το φως που ρέει μέσα μου...

- Δεν θα σου λείψει η λάμψη σου, αν τη μοιραστείς μαζί μου;

- Δεν νομίζω, μάλλον, θα φωτίσω περισσότερο βλέποντάς σε να βρίσκεις το χρώμα σου.

- Γιατί;

- Γιατί σ' αγαπώ και αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για σένα.

ΚΡΑΚ ( Ο ψαλιδοχέρης κάνει μια μικρή ρωγμή στη γυάλα επιτρέποντας σε μια ηλιαχτίδα ελπίδας να εισχωρήσει στην καρδιά του). 

 Μια σταγόνα στον ωκεανό...

η ύπαρξη μας τόσο μικρή και τόσο μεγάλη συνάμα.

Συγκρίσεις που άλλες φορές ανακουφίζουν και άλλες δεν οδηγούν πουθενά.

Zωές παράλληλες μα και διασταυρούμενες, τόσο ίδιοι μα και τόσο διαφορετικοί.

Μια σταγόνα στον ωκεανό...

Eίναι στιγμές που νιώθω σταγόνα στον ωκεανό...

σαν να ανήκω σε ένα μεγαλύτερο σύνολο, μα και σαν μην ανήκω πουθενά.

Aλήθεια που βρίσκομαι;  Ποιος ο δικός μου ρόλος μέσα σε αυτό το απέραντο γαλάζιο;

Τι μπορώ να προσφέρω εγώ και ποιος θα θέλει να πάρει αυτό που θα δώσω;

Μια σταγόνα στον ωκεανό...

Άραγε πόση αίσθηση προκαλεί η παρουσία μου;

Λένε πως το πέταγμα μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα.

Άραγε πόση είναι η δική μας επιρροή σε αυτό το σύστημα; 

Πόση δύναμη έχουμε να επηρεάσουμε τις συνθήκες;

Πόση δύναμη έχουμε να επηρεάσουμε εμάς;

Μια σταγόνα στον ωκεανό που διψάει να ζήσει,

μια σταγόνα στον ωκεανό που ψάχνει τη δική της θέση μέσα στη θάλασσα,

μια σταγόνα στον ωκεανό που έρχεται αντιμέτωπη με κύματα που μέχρι τότε δεν γνώριζε, 

μια σταγόνα στον ωκεανό που νιώθει μόνη και αποζητά να ξεφύγει, να δραπετεύσει, να απελευθερωθεί...

και ο θερμός ήλιος έρχεται για να της δώσει τη βοήθειά του ή μήπως όχι;

Την κάνει αέρα, την εξατμίζει, τη βοηθά να ανέβει ή μήπως να χαθεί;

Για λίγο πράγματι χάνεται...

η σύσταση της έχει αλλάξει, ούτε η ίδια δεν την αναγνωρίζει...

Μα ποια είναι;  Που είναι;

Ξάφνου η διαδρομή προς τα πάνω είναι διαφωτιστική. Τη βοηθά να δει από ψηλά τι γίνεται κάτω:

Ο ωκεανός δεν είναι ίδιος. Κάτι έχει αλλάξει... Προς το καλό, προς το κακό δεν ξέρει.

Το σίγουρο είναι ότι είναι διαφορετικός.

Υπάρχει ακόμα, συνεχίζει να είναι απέραντος και επιβλητικός, όμως κάτι λείπει.

Μια απειροελάχιστη κουκίδα στον χάρτη έχει χαθεί.

Τώρα ξέρει!

Ξέρει ποια είναι η θέση της. Ξέρει ποια είναι η συνεισφορά της.

Μικρή, μεγάλη δεν έχει σημασία. Ήταν εκεί για κάποιο λόγο. 

Οι διπλανές σταγόνες την αναζητούν, έχουν μικρύνει, αναρωτιούνται τι συνέβη.

Τις βλέπει, τις ακούει, τις αφουγκράζεται.

Θέλει να τις φωνάξει πως είναι ακόμα εδώ αλλά η φωνή της σβήνει, χάνεται..

Θα τα καταφέρω. Θα προσπαθήσω. 

Τώρα που ξέρω πως δεν είμαι μόνη, τώρα που ξέρω τι αξίζω, 

τώρα που ξέρω τι έχω να δώσω και σε ποιον, θα επιστρέψω.

Σύντομα ελπίζω, αλλά και σύντομα να μην είναι θα επιστρέψω.

Το υπόσχομαι! Πρώτα σε μένα και μετά σε σας!

Όσο και αν χρειαστεί θα επιστρέψω δίπλα στις σταγόνες που ήταν εκεί εξ΄' αρχής αλλά εγώ είχα πάψει να τις βλέπω, να τις ακούω, να τις αισθάνομαι...

Η πορεία προς τα πάνω ήταν σκληρή μα και λυτρωτική.

Τώρα παρακαλάω το σύννεφο στο οποίο έχω καθίσει για μια ομαλή προσγείωση.

"Φοβάμαι τα ύψη", του λέω. "Δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να επιστρέψω ακόμη".

Εκείνο χαμογελάει πονηρά: 

"Λυπάμαι δεν υπάρχει άλλος χώρος εδώ. Πρέπει να ακολουθήσουν και άλλες σταγόνες την ίδια διαδρομή. 

Είναι η ώρα να επιστρέψεις,

Κι ας μην είσαι 100% έτοιμη, ποτέ δεν θα 'σαι.

Κι ας φοβάσαι, πάντα θα φοβάσαι λίγο.

Κι ας μην ξέρεις ακριβώς τι να κάνεις και πως, θα το ανακαλύψεις στον δρόμο όπως έκανες μέχρι να φτάσεις εδώ.

Απλά κύλησε, μη στέκεσαι, κύλησε...

Ότι και αν έρθει, μη σταματάς ποτέ να κυλάς...

Να σταματάς για λίγο, να αφουγκράζεσαι και έπειτα απλά κύλησε πάλι...

Κύλησε προς τα εκεί που νιώθεις ζεστασιά.

Όχι απαραίτητα προς τα εκεί που ξέρεις, αλλά προς τα εκεί που αισθάνεται πως χωράς,

 πως έχεις να δώσεις.

Κύλησε και καθώς κυλάς θα ανακαλύψεις που ακριβώς θες να σταματήσεις, ποια πράγματα να ρουφήξεις, ποια να απολαύσεις και από ποια να γεμίσεις,

και έπειτα συνέχισε να κυλάς μέχρι την επόμενη στάση που θα κάνει τη καρδιά σου να φουσκώνει",  αυτά είπε το σύννεφο και ξαφνικά η πτώση ξεκίνησε ή μήπως όχι; 

⧫Chrysa Leimoni⧫

 Μια από τις μεγαλύτερες αυταπάτες της ζωής μας είναι οι προσδοκίες που διατηρούμε για τους άλλους ανθρώπους. 

Στην πραγματικότητα, οι προσδοκίες δεν είναι τίποτα άλλο από τις δικές μα σκέψεις σχετικά με το τι περιμένουμε από το άτομο που έχουμε απέναντι μας. 

"Photo From Google"

Όμως, δεν αφορούν τον άλλον. Αφορούν εμάς. 

Δημιουργούνται από τις δικές μας πρότερες εμπειρίες και βιώματα. 

Το δύσκολο με τις προσδοκίες είναι ότι αναμιγνύουν πολλά έντονα συναισθήματα. 

Μέσα σε αυτές υπάρχει έντονα κρυμμένος πόνος, θλίψη, απογοήτευση αλλά και ενθουσιασμός, ελπίδα και ευγνωμοσύνη. 

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό τους είναι η αφηρημένη διάσταση που τις περικλείει. 

Περιμένουμε, αλλά τι ακριβώς περιμένουμε;

Ξέρουμε;

Και ακόμη περισσότερο, εάν ξέρουμε τι περιμένουμε από τον άλλον;

Άραγε, καταφέραμε ποτέ αυτό να το εκφράσουμε; 

Καταφέραμε ποτέ να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε και για ποιο λόγο; ή απλώς περιμέναμε καρτερικά ο άλλος να μαντέψει αυτό που εμείς είχαμε στο κεφάλι μας και νευριάσαμε όταν εκείνος απλώς δεν κατάφερε να κάνει σωστή μαντεψιά;

Είναι όμορφο και υγιές να υπάρχουν προσδοκίες, είναι απαραίτητο όμως να φροντίσω αυτές να τις περάσω στον άλλον, δίνοντάς του την ευκαιρία να επιλέξει αν μπορεί και αν θέλει να ανταποκριθεί σε αυτές. 

Δεν μπορώ, όμως, να εξαπολύω κατηγορίες, όταν εγώ ο ίδιος/ίδια δεν έχω φροντίσει να τις μοιραστώ εξ' αρχής. 

Στις ανθρώπινες σχέσεις, αναπόφευκτα όλοι περιμένουμε κάτι. Αυτό το κάτι, όμως, μπορεί να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό για τον καθένα μας και είναι οκ αυτό. 

Το πιο σημαντικό από όλα είναι ο καθένας μας ξεχωριστά να αναγνωρίζει τις δικές του ανάγκες, τις δικές του επιθυμίες. 

Όταν ο καθένας μας μάθει να αναγνωρίζει τις δικές του ανάγκες και να παλεύει για αυτές, τότε θα μάθει και να τις διεκδικεί με έναν τρόπο ώριμο. 

Θυμηθείτε, όμως, πως το αν ο άλλος θα σεβαστεί ή όχι αυτές τις επιθυμίες, είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι, που θα διαχειριστείτε τότε. 

Το σημαντικό είναι να μη φοβάστε, να διεκδικείτε αυτά που αγαπάτε, χρειάζεστε και σας κάνουν να αισθάνεστε καλά, αποδεχόμενοι πάντα πως το τι θα κάνει η άλλη πλευρά δεν είναι δικό σας θέμα. 

Δική σας δουλειά είναι να αγαπάτε τον εαυτό σας, να τον υπερασπίζεστε και να παραμένετε ανοιχτοί στις εμπειρίες σας ώστε να δείτε που η καρδιά σας αισθάνεται τη μεγαλύτερη ασφάλεια να παραμείνει, να εμπιστευθεί και να δοκιμάσει τις αντοχές της. 

Προσπαθήστε να μείνετε συνεπείς στις δικές σας αξίες με την ελπίδα να βρεθείτε σε μέρη όπου οι αξίες σας θα συμπλέουν διότι διαφορετικά, κάποιος δεν θα ναι πραγματικά ευτυχισμένος. 

⧫Chrysa Leimoni⧫