Παιχνίδια μυαλού

Μια γνώριμη μελωδία ηχεί στα αυτιά μου...

Κοιτάζω γύρω μου...

Δεν υπάρχει τίποτα που να εκπέμπει μουσική...

Από που έρχεται άραγε;

Παιχνίδια μυαλού.

Η ματιά μου απλώνεται στο χώρο, τόσο γεμάτος και τόσο άδειος συγχρόνως.

Θέλω κάτι να πω αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς...

Προσπαθώ να επικοινωνήσω μα δεν βρίσκω το πως...

Κάποτε όλα έμοιαζαν πιο εύκολα, κάποτε τα πράγματα ήταν πιο ανάλαφρα.

Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να συνδεθώ πάλι με εκείνο το γνώριμο συναίσθημα!

Μπροστά μου διαγράφεται μια ανάμνηση που επανέρχεται ξανά και ξανά στο νου μου τέτοιες στιγμές.

"Photo From Google"

Ένα μικρό κοριτσάκι, καθήμενο στην αμμουδιά με τα πόδια του βυθισμένα στην καυτή άμμο, αγναντεύει την άλλοτε φουρτουνιασμένη και άλλοτε γαληνεμένη θάλασσα που απλώνεται μπροστά του, ψάχνοντας τις απαντήσεις για τη ζωή στους επικείμενους παφλασμούς της.

Όσο πιο πολύ φουρτουνιάζει η θάλασσα, τόσο εκείνο βυθίζει τα πόδια του στην άμμο.

Όσο γαληνεύει, τόσο τα ξεθαύει.

Κάποια στιγμή σηκώνεται να φύγει, μα η θάλασσα ξεχύνεται και λούζει τα πόδια του με αλμυρό νερό.

Αισθάνεται ένα μικρό τσούξιμο.

Θέλει να τρέξει μακριά, μα εκείνη το παρασέρνει, το προσκαλεί να μπει πιο βαθιά,

και κείνο σαν υπνωτισμένο, σαν να μην μπορεί να κάνει διαφορετικά, υπακούει.

Τώρα όλο το σώμα είναι καλυμμένο από νερό, εκτός από το κεφάλι. 

Το δέρμα έχει ανατριχιάσει από φόβο.

Το τσούξιμο είναι πιο έντονο φτάνοντας ως το μεδούλι. 

Η αναπνοή γίνεται πιο γρήγορη.

Ο αέρας τελειώνει.

Και κει λίγο πριν την τελευταία εκπνοή, το σώμα παύει να αντιστέκεται, σταματά να παλεύει και να σκέφτεται τη φυγή και απλώς παραδίνεται. 

Το τσούξιμο υποχωρεί και τη θέση του δίνει σε μια αίσθηση επούλωσης.

Οι πόροι αρχίζουν να κλείνουν και δένουν για να υφάνουν ένα νέο στρώμα δέρματος πιο ανθεκτικό.

Κι έπειτα η θάλασσα μαζεύει και ρηχαίνει ξεβράζοντας και πάλι το κορίτσι στην χρυσαφένια αμμουδιά που στέκει εκεί υπέρλαμπρη έτοιμη να το υποδεχτεί ξανά στην αγκάλη της. 

Τώρα οι πατημασιές που αφήνει είναι πιο ανάλαφρες, δεν φτάνουν σε βάθος, δεν το βουλιάζουν, απλώς χαράζουν την πορεία του και η μουσική αρχίζει πάλι να αντηχεί δυνατά.

Ανοίγω τα μάτια.

Αναζητώ αυτό το κορίτσι γύρω μου μα δεν είναι πουθενά.

Αναζητώ αυτή τη θέρμη στο χώρο μα δεν είναι εκεί.

Ξάφνου συνειδητοποιώ ένα γλυκό κάψιμο και αγγίζω με το χέρι την περιοχή της καρδιάς γιατί το κορίτσι αυτό εκεί κατοικεί πια...!!!

⧫Chrysa Leimoni⧫