Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2020

Μια σταγόνα στον ωκεανό

 Μια σταγόνα στον ωκεανό...

η ύπαρξη μας τόσο μικρή και τόσο μεγάλη συνάμα.

Συγκρίσεις που άλλες φορές ανακουφίζουν και άλλες δεν οδηγούν πουθενά.

Zωές παράλληλες μα και διασταυρούμενες, τόσο ίδιοι μα και τόσο διαφορετικοί.

Μια σταγόνα στον ωκεανό...




Eίναι στιγμές που νιώθω σταγόνα στον ωκεανό...

σαν να ανήκω σε ένα μεγαλύτερο σύνολο, μα και σαν μην ανήκω πουθενά.

Aλήθεια που βρίσκομαι;  Ποιος ο δικός μου ρόλος μέσα σε αυτό το απέραντο γαλάζιο;

Τι μπορώ να προσφέρω εγώ και ποιος θα θέλει να πάρει αυτό που θα δώσω;

Μια σταγόνα στον ωκεανό...

Άραγε πόση αίσθηση προκαλεί η παρουσία μου;

Λένε πως το πέταγμα μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα.

Άραγε πόση είναι η δική μας επιρροή σε αυτό το σύστημα; 

Πόση δύναμη έχουμε να επηρεάσουμε τις συνθήκες;

Πόση δύναμη έχουμε να επηρεάσουμε εμάς;

Μια σταγόνα στον ωκεανό που διψάει να ζήσει,

μια σταγόνα στον ωκεανό που ψάχνει τη δική της θέση μέσα στη θάλασσα,

μια σταγόνα στον ωκεανό που έρχεται αντιμέτωπη με κύματα που μέχρι τότε δεν γνώριζε, 

μια σταγόνα στον ωκεανό που νιώθει μόνη και αποζητά να ξεφύγει, να δραπετεύσει, να απελευθερωθεί...

και ο θερμός ήλιος έρχεται για να της δώσει τη βοήθειά του ή μήπως όχι;

Την κάνει αέρα, την εξατμίζει, τη βοηθά να ανέβει ή μήπως να χαθεί;

Για λίγο πράγματι χάνεται...

η σύσταση της έχει αλλάξει, ούτε η ίδια δεν την αναγνωρίζει...

Μα ποια είναι;  Που είναι;

Ξάφνου η διαδρομή προς τα πάνω είναι διαφωτιστική. Τη βοηθά να δει από ψηλά τι γίνεται κάτω:

Ο ωκεανός δεν είναι ίδιος. Κάτι έχει αλλάξει... Προς το καλό, προς το κακό δεν ξέρει.

Το σίγουρο είναι ότι είναι διαφορετικός.

Υπάρχει ακόμα, συνεχίζει να είναι απέραντος και επιβλητικός, όμως κάτι λείπει.

Μια απειροελάχιστη κουκίδα στον χάρτη έχει χαθεί.

Τώρα ξέρει!

Ξέρει ποια είναι η θέση της. Ξέρει ποια είναι η συνεισφορά της.

Μικρή, μεγάλη δεν έχει σημασία. Ήταν εκεί για κάποιο λόγο. 

Οι διπλανές σταγόνες την αναζητούν, έχουν μικρύνει, αναρωτιούνται τι συνέβη.

Τις βλέπει, τις ακούει, τις αφουγκράζεται.

Θέλει να τις φωνάξει πως είναι ακόμα εδώ αλλά η φωνή της σβήνει, χάνεται..

Θα τα καταφέρω. Θα προσπαθήσω. 

Τώρα που ξέρω πως δεν είμαι μόνη, τώρα που ξέρω τι αξίζω, 

τώρα που ξέρω τι έχω να δώσω και σε ποιον, θα επιστρέψω.

Σύντομα ελπίζω, αλλά και σύντομα να μην είναι θα επιστρέψω.

Το υπόσχομαι! Πρώτα σε μένα και μετά σε σας!

Όσο και αν χρειαστεί θα επιστρέψω δίπλα στις σταγόνες που ήταν εκεί εξ΄' αρχής αλλά εγώ είχα πάψει να τις βλέπω, να τις ακούω, να τις αισθάνομαι...

Η πορεία προς τα πάνω ήταν σκληρή μα και λυτρωτική.

Τώρα παρακαλάω το σύννεφο στο οποίο έχω καθίσει για μια ομαλή προσγείωση.

"Φοβάμαι τα ύψη", του λέω. "Δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να επιστρέψω ακόμη".

Εκείνο χαμογελάει πονηρά: 

"Λυπάμαι δεν υπάρχει άλλος χώρος εδώ. Πρέπει να ακολουθήσουν και άλλες σταγόνες την ίδια διαδρομή. 

Είναι η ώρα να επιστρέψεις,

Κι ας μην είσαι 100% έτοιμη, ποτέ δεν θα 'σαι.

Κι ας φοβάσαι, πάντα θα φοβάσαι λίγο.

Κι ας μην ξέρεις ακριβώς τι να κάνεις και πως, θα το ανακαλύψεις στον δρόμο όπως έκανες μέχρι να φτάσεις εδώ.

Απλά κύλησε, μη στέκεσαι, κύλησε...

Ότι και αν έρθει, μη σταματάς ποτέ να κυλάς...

Να σταματάς για λίγο, να αφουγκράζεσαι και έπειτα απλά κύλησε πάλι...

Κύλησε προς τα εκεί που νιώθεις ζεστασιά.

Όχι απαραίτητα προς τα εκεί που ξέρεις, αλλά προς τα εκεί που αισθάνεται πως χωράς,

 πως έχεις να δώσεις.

Κύλησε και καθώς κυλάς θα ανακαλύψεις που ακριβώς θες να σταματήσεις, ποια πράγματα να ρουφήξεις, ποια να απολαύσεις και από ποια να γεμίσεις,

και έπειτα συνέχισε να κυλάς μέχρι την επόμενη στάση που θα κάνει τη καρδιά σου να φουσκώνει",  αυτά είπε το σύννεφο και ξαφνικά η πτώση ξεκίνησε ή μήπως όχι; 


⧫Chrysa Leimoni⧫

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Stay Tuned

 photo sunsetfacebook_zpsb37eb33f.png  photo sunsettwitter_zps4f1cb7d3.png  photo sunsetinstagram_zpsb21f3486.png  photo sunsetyoutube_zpsd9eeb186.png
Follow

Τα αγαπημένα σας!