Βυθισμένες άγκυρες

Σαν βυθισμένες άγκυρες αισθανόμαστε κάθε φορά που επιτρέπουμε στους άλλους να μας αμφισβητήσουν.

Κάθε φορά που δεν υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας από φόβο και αφήνουμε να μας ποδοπατούν "άνθρωποι" δίχως ήθος και τρόπους. 

Κάθε φορά που λουφάζουμε στην γωνία κρυμμένοι πίσω από τις ανασφάλειες μας.

"Photo by mali maeder from Pexels"

Σαν βυθισμένη άγκυρα αισθάνεται η καρδιά μας καθώς της έχουν κοπεί τα φτερά. 

Δεν έχει δύναμη πλέον να παλέψει.

Δεν έχει δύναμη πλέον να πετάξει ψηλά.

Ούτε καν να προσπαθήσει. 

Εμείς της τα κόψαμε. Εμείς και όχι οι άλλοι. Εμείς την αφήσαμε αφύλακτη. 

Δεν φροντίσαμε να την προστατέψουμε, να τη θωρακίσουμε για να μη μας την κατακερματίσουν. 

Δεν της μάθαμε να έχει αυτοπεποίθηση αφήνοντάς την έρμαιο σε κάθε κακόβουλη κριτική και επικριτική γνώμη. 

Και όλα αυτά γιατί δεν φροντίσαμε να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. 

Αφήσαμε άλλους, ανθρώπους ξένους να βγάλουν αυθαίρετα συμπεράσματα για το τι αξίζουμε και μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε.

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε να μας κάνουμε. 

Να βυθίσουμε τις ικανότητές μας, να κατακρεουργήσουμε το ηθικό μας, να επιτρέψουμε στους άλλους να τσαλαπατήσουν την αυτοεκτίμηση μας. 

Δυστυχώς αν δεν φροντίσουμε να καλλιεργήσουμε τις δυνατότητες μας για να ανθίσουμε, θα συνεχίσουμε να παραμένουμε βυθισμένες άγκυρες. 

Αδύναμες και ανήμπορες να εκμεταλλευτούν τα προτερήματα τους. 

Απρόσωπες, άχρωμες, άψυχες. 

Και τελικά, σκουριασμένες στον πάτο της θάλασσας. 

Με μια σκουριά που δύσκολα αποτινάζεται και επανέρχεται. 

Μην επιτρέψετε, λοιπόν σε αυτήν την σκουριά να εισχωρήσει στο μεδούλι σας βυθίζοντας σας σε άβατα νερά.

⧫Chrysa Leimoni⧫