Στροφή προς τα έσω

Σε περιόδους κρίσεις, έντονου άγχους, πιεστικών καταστάσεων, πολλοί άνθρωποι στρέφονται προς τα έσω. Είναι τόσο μεγάλη η πίεση που τους ασκείται από τους περιβαλλοντικούς παράγοντες σε σημείο να νιώθουν ότι έχουν χάσει τον έλεγχο της ζωής τους, ότι είναι ανήμποροι να επιβληθούν στον εαυτό τους ώστε να διαχειριστούν αποτελεσματικά τις εκάστοτε περιστάσεις οι οποίες τους προκαλούν έντονο άγχος και φόβο αποτυχίας.

"Photo From Google"

Κάτω επομένως από τέτοιες συνθήκες, όπου ο εξωτερικός κόσμος τους μοιάζει ξένος, ανοίκειος έως και τρομακτικός, η στροφή προς τον εαυτό τους, η απομόνωση φαντάζει ως την ιδανική λύση για την αποφυγή της προσωρινής δύσκολης κατάστασης που τους προκαλεί δυσφορία.

Ορισμένες φορές φαντάζει πιο εύκολο αντί να επενδύσουμε ενέργεια και κόπο στο να βρούμε στρατηγικές αντιμετώπισης ενός προβλήματος, να τραπούμε απλώς σε φυγή. Έστω και αν γνωρίζουμε πως αυτή η τακτική δε θα μας σώσει για πάντα και πως σύντομα θα ρθούμε αντιμέτωποι με το ίδιο επαναλαμβανόμενο πρόβλημα το οποίο φαντάζει στα μάτια μας σαν πραγματικός εφιάλτης.

Πολλές φορές ξεγελάμε τον εαυτό μας, λέγοντας πως την επόμενη φορά θα δράσουμε διαφορετικά και ότι αφού μπορούμε να το αποφύγουμε για μια ακόμα φορά γιατί να πιεστούμε;

Κι όμως, κάθε φορά που απλώς αγνοούμε ένα πρόβλημα κάνοντας πως δεν υπάρχει ενώ στην ουσία γνωρίζουμε πως είναι εκεί και μας περιμένει, του δίνουμε τροφή για να γίνει ακόμα μεγαλύτερο, ακόμα πιο τρομακτικό...

Ναι, σαφώς και το να κλειστούμε στον εαυτό μας είναι μια παλιά δοκιμασμένη τακτική που έχουμε μάθει και κατά εμάς δρα αποτελεσματικά όμως πρόσκαιρα. Το πρόβλημα επανεμφανίζεται ξανά και ξανά και αυτό κάτι σημαίνει. Σημαίνει πως ίσως η τακτική μας είναι λανθασμένη και παρά την ασφάλεια που μπορεί να μας προσφέρει όταν κλεινόμαστε στο καβούκι μας και νιώθουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να μας αγγίξει, ουσιαστικά πάντα ζούμε με τον συνεχόμενο φόβο ότι μόλις ξεμυτίσουμε από αυτό, ο κίνδυνος θα ναι εκεί παρών, και αν δεν είναι εκεί θα περιμένει σίγουρα στη γωνία.

Με αυτό τον τρόπο γινόμαστε σταδιακά πιο μίζεροι δίχως να το καταλαβαίνουμε, αποξενωνόμαστε από τους δικούς μας ανθρώπους οι οποίοι αδυνατούν να μας καταλάβουν ενδεχομένως διότι δεν τους το επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι δεδομένου ότι επιλέγουμε να κρατήσουμε τους προβληματισμούς μας για τους εαυτούς μας θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο δεν βρισκόμαστε εκτεθειμένοι συναισθηματικά.

Φυσικά δεν μιλάμε για τη δημιουργική απομόνωση, την ανάγκη που έχουμε όλοι οι άνθρωποι στην ζωή μας κάποιες στιγμές να αφιερωνόμαστε στον εαυτό μας με σκοπό είτε την περισυλλογή περί προσωπικών υποθέσεων είτε την απλή αφιέρωση χρόνου σε κάτι που πραγματικά μας αρέσει και μας γεμίζει.

Μιλάμε για την επανειλλημένη, συστηματική και μακροπρόθεσμη απομόνωση που έχει ως μοναδικό σκοπό την αποφυγή δύσκολων καταστάσεων και η οποία μας αποδυναμώνει και μας εξαντλεί ψυχοσωματικά.

Αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι απόρροια μιας δικής μας χαμηλής αυτοεκτίμησης, σε συνδυασμό με έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους και μια αίσθηση αδυναμίας και ανικανότητας να επιβληθούμε σε μας αλλά και το περιβάλλον μας.

Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από αυτή τη δυσοίωνη κατάσταση, είναι η μικρή και σταδιακή έκθεση μας στη στρεσογόνα συνθήκη, με την παράλληλη στήριξη των αγαπημένων και κοντινών προσώπων μας, ώστε να μπορέσουμε να αναλάβουμε δράση και να αποδείξουμε έμπρακτα τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους την αξία και τις ικανότητες μας.

Για να επιτευχθεί όμως αυτό, καλό θα είναι να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να είναι δίπλα μας, να τους εμπιστευόμαστε και να μη διστάζουμε να τους μιλάμε ανοικτά για τα άγχη, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας. Ας μην τους κρατάμε, λοιπόν, έξω από αυτό, όντας κλεισμένοι στο καβούκι μας διότι για να τους επιλέξαμε κάποιος λόγος θα υπάρχει. Θα πρέπει να τους δώσουμε μια ευκαιρία να μας αποδείξουν ότι αξίζει να κρατάνε αυτή τη θέση που τους δώσαμε στην ζωή μας.

Εμπιστευτείτε λοιπόν το ένστικτό σας και μη μένετε εγκλωβισμένοι στους φόβους σας!!!

⧫Chrysa Leimoni⧫