Χριστούγεννα στο χωριό

Σήμερα φιλοξενώ την Ερωφίλη από το ιστολόγιο Blog-αριθμός στο πλαίσιο της Μυστικής Ανταλλαγής που διοργάνωσε το Edityourlife Magazine και οι Greek Women Bloggers.

Απολαύστε τη, λοιπόν!

Με το άνοιγμα της πόρτας το κρύο μου επιτίθεται, χέρια, μάγουλα, αυτιά και ό,τι άλλο δεν είναι καλά καλυμμένο με ρούχα, παλτό και σκουφιά, νιώθω ότι θα παγώσει εντός τριών δευτερολέπτων.

Έτσι είναι το κρύο του χωριού, σε περονιάζει, μπαίνει στα σωθικά σου αν δεν είσαι προετοιμασμένος. Η μόνη που είναι πάντα προετοιμασμένη είναι η μαμά, η οποία ως κρυουλιάρα πάντα φοράει ισοθερμικά φανελάκια και κολλάν αλλά και έξτρα ζακέτες και πουλόβερ. Αν κάνουμε ποτέ διαγωνισμό ποιος φοράει τις περισσότερες layers σίγουρα θα νικήσει και με διαφορά.

Ο μπαμπάς εντωμεταξύ είναι το ακριβώς αντίθετο. Στο ίδιο κρύο την ίδια στιγμή μπορεί να βγει έξω και με το φανελάκι. Όχι για πολύ, δε σου λέω ότι θα κάτσει έξω να πίνει καφέ, αλλά από τη βαρεμάρα του για να μη βάλει μπουφάν θα πεταχτεί μισό λεπτό τώρα και μισό λεπτό μετά και μισό λεπτό παρά-αργότερα. Και γενικώς τα λεπτά συσσωρεύονται και μετά τρέχει η μύτη του, και καταμεσής του χειμώνα μας λέει ότι τον έπιασαν οι αλλεργίες του, αντί να καταλάβει ότι απλά όταν βγαίνεις από το σπίτι, ακόμα και για μισό λεπτό, πρέπει να ντύνεσαι καλά.

Ευτυχώς το σπίτι της γιαγιάς είναι δίπλα και δεν χρειάζεται να είμαι στο κρύο για πολύ. Με το που μπαίνω νιώθω την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Όχι, δεν έχει τον τέλειο στολισμό, ούτε καν δέντρο δεν  στολίζει. Για μένα Χριστούγεννα σημαίνει οικογένεια, θαλπωρή, χαρά, αγαπημένα πρόσωπα και αγαπημένες αγκαλιές. Και φυσικά τζάκι! Ευτυχώς η γιαγιά ανάβει ακόμα το τζάκι, παρόλο που μια χρονιά άρχισε να καπνίζει, τελικά το έφτιαξε και τώρα θα μαζευτούμε πάλι όλοι μπροστά από το τζάκι να ζεσταίνουμε τα χέρια μας και να λέμε τα διάφορά μας.

Είναι ήδη μαζεμένοι πολλοί στο σπίτι της γιαγιάς. Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου, οι θείοι και οι θείες, κάποια από τα ξαδέρφια μου. Αγκαλιές, φιλιά, πότε ήρθες, πόσο θα μείνεις, μέσα σε δυο λεπτά έχουν αρχίσει (ή μάλλον συνεχίζουν) ιστορίες μεταξύ τους και γίνεται μια χάβρα Ιουδαίων. Εγώ κάθομαι δίπλα στη γιαγιά η οποία πιάνει τα χέρια μου να δει αν είναι παγωμένα και αν έχει πολύ κρύο έξω. «Παγωμένα παγωμένα είναι τα χέρια σου ε;» Και αρχίζει να μου ζεσταίνει τα χέρια με τα δικά της. Και μετά μου λέει χαμογελώντας «Κρύα χέρια ερωτευμένα!» και γελάει. Παλιά με πείραζε όταν μου το έλεγε, τώρα χαίρομαι γιατί είναι αλήθεια. Όχι δηλαδή ότι τα χέρια μου είναι κρύα από τον έρωτα, αλλά τουλάχιστον είμαι ερωτευμένη και δεν με ενοχλούν τόσο τα αστεία τέτοιου τύπου.

Με τα πολλά χτυπάει η πόρτα «Να τα πούμε;». Τα παιδιά των ξαδερφιών μου με σκουφιά, γάντια και μπουφάν, χτυπάνε τα τριγωνάκια τους και μας λένε τα κάλαντα. Ευτυχώς έχει χώρο να μπουν μέσα όσο τραγουδάνε, αλλιώς πέρα από τα τριγωνάκια τους θα χτυπούσαν και τα δοντάκια τους από το τόσο κρύο! Αλλά δεν φαίνεται να τους πειράζει το κρύο. Έχουν κάτι χαμόγελα και έναν ενθουσιασμό που παρά τα κόκκινα μάγουλα από το κρύο δεν κρύβονται! «Και του χρόνου, και του χρόνου με υγεία!», ευχές από παντού! Τα παιδιά κάθονται δυο λεπτά να φάνε ένα μελομακάρονο και μετά θα συνεχίσουν να πουν τα κάλαντα και στο υπόλοιπο χωριό, δεν πτοούνται από το κρύο.

Κι εγώ να κάθομαι δίπλα στη γιαγιά μου την αγαπημένη, ανάμεσα στην οικογένειά μου, στα τόσα αγαπημένα πρόσωπα και να αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια, τότε που με τα αδέρφια μου πηγαίναμε για κάλαντα, που είχαμε δύο τρίγωνα αλλά ήμασταν τρεις και έπρεπε να αποφασίσουμε δημοκρατικά και χωρίς τσακωμούς ποιος δεν θα κρατάει τρίγωνο, τότε που αντί λεφτά μας έδιναν λάδι ή κουραμπιέδες και γλυκά.

Μακάρι και φέτος να μπορούσα να είμαι δίπλα σας. Αλλά μιας και δεν γίνεται, τουλάχιστον ξέρω ότι χάρη στην τεχνολογία, και τα κάλαντα των παιδιών θα ακούσω και στους αγαπημένους μου θα μιλήσω και θα τους δω και θα τους ευχηθώ «Και του χρόνου με υγεία!»

Let the countdown begin!!  Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Αν σας άρεσε το άρθρο και θέλετε να ενημερώνεστε για όποιο νέο από την Ερωφίλη μπορείτε να την ακολουθήσετε και στο instagram πατώντας εδώ