Ο θάνατός σου η ζωή μου

Έρχονται στιγμές στη ζωή μας που χρειάζεται να πούμε σε αγαπημένα μας πρόσωπα το τελευταίο αντίο. Το δυσάρεστο είναι πως δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα δούμε, θα μιλήσουμε, θα αγκαλιάσουμε ή θα δώσουμε ένα φιλί σε κάποιον δικό μας. Αυτό μας βάζει από μόνο του σε μια διαδικασία να βρισκόμαστε πάντα σε εγρήγορση μη τυχόν συμβεί το αναπόφευκτο και εμείς δεν κατορθώσουμε να είμαστε εκεί. Συχνά όμως ξεχνούμε πως η παραμονή μας στη γη δεν είναι αιώνια και συμπεριφερόμαστε λες και θα είμαστε πάντα εδώ με αποτέλεσμα πολλές φορές να μη λέμε στα άτομα που νοιαζόμαστε πόσο πολύ τα αγαπάμε και πόσο χαρούμενοι είμαστε που βρίσκονται κοντά μας.

"Photo From Google"

Οι άνθρωποι ερχόμαστε και φεύγουμε και έτσι συνεχίζεται ο αέναος κύκλος της ζωής. Παρά το γεγονός όμως πως αυτό είναι κάτι φυσιολογικό που αργά η γρήγορα θα συμβεί σε όλους, η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου είναι δυνατόν να προκαλέσει τεράστιο πόνο αφήνοντας μας την αίσθηση ενός μεγάλου κενού στη ψυχή μας. Όταν βρεθούμε σε μία τέτοια κατάσταση, συχνά μας βασανίζουν διάφορες σκέψεις του τύπου "Γιατί να συμβεί αυτό σε μένα;" , " Γιατί τώρα;" ,"Πως θα αντεπεξέλθω μετά από αυτό;" , " Άραγε θα το ξεπεράσω ποτέ;" , " φεύγει ποτέ αυτός ο πόνος;".

Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο κοντινός σου 'άνθρωπος φεύγει τόσο πιο πολύ νιώθεις τον πόνο να σου μουδιάζει όλο σου το κορμί και το μυαλό. Η σκέψη σου για το επόμενο χρονικό διάστημα δεν περιστρέφεται σχεδόν γύρω από τίποτα άλλο σαν να είναι επίμονα κολλημένη εκεί. Συνηθίζεις να φέρνεις στο μυαλό σου αναμνήσεις με το άτομο που έχασες προσπαθώντας να νιώσεις μια αίσθηση σύνδεσης μαζί του ακόμα και αν βρίσκεται πολύ πολύ μακριά σου τη δεδομένη στιγμή, Είναι μια μέθοδος ανακούφισης και μείωσης της απόστασης που νιώθεις ότι σας χωρίζει.

Από κει και πέρα πρέπει σιγά σιγά να συμβιβαστείς με την υπάρχουσα κατάσταση και να αποδεχθείς πως το άτομο αυτό μπορεί να μην υπάρχει δίπλα σου με σάρκα και οστά ωστόσο η ψυχή του και η αύρα του πλανιέται ακόμη γύρω σου λειτουργόντας προστατευτικά. Μερικές φορές δε χρειάζεται να βλέπουμε κάποιον για να ξέρουμε ότι είναι ακόμα εκεί. Ο άνθρωπος είναι δυνατόν να συνεχίσει να ζει αιωνίως -ακόμα και όταν το σώμα του έχει χαθεί- και μεις μπορούμε να το αισθανθούμε αυτό όταν θυμόμαστε τα λόγια του, τις μικρές συμβουλές που μας είχε δώσει, τις αγκαλιές που μας μοίρασε απλόχερα όσο ζούσε, τα μυστικά που μοιράστηκε μαζί μας, τις φορές που ήταν εκεί όταν το είχαμε τόσο πολύ ανάγκη.

Έχοντας όλα αυτά φυλαγμένα μέσα μας είναι σαν να κρατάμε στην καρδιά μας τη θέση που είχε το άτομο αυτό και φαίνεται σαν το κενό μας να μικραίνει γιατί όπως διάβασα και κάπου " ο άνθρωπος πεθαίνει πραγματικά όταν πεθάνει και το τελευταίο άτομο που το θυμάται".

Θυμηθείτε, λοιπόν, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΣΒΗΝΕΙ Ή ΧΑΝΕΤΑΙ ΌΣΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ.

⧫Chrysa Leimoni⧫