Η μανία του ελέγχου

Πολλές φορές το μυαλό μας θολώνει, κολλάει σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα, γεμίζει με φόβους αβάσιμους, κυριεύεται από άγχη και ανασφάλειες...

Τότε είναι που αρχίζουμε να καταστροφολογούμε, που όλα φαντάζουν μαύρα και άραχνα, που σβήνεται το χαμόγελο από τα χείλη μας και η διάθεση μας πέφτει στα τάρταρα...

Χρησιμοποιώντας το πολυτιμότερο δώρο που έδωσε η φύση στον άνθρωπο, τη λογική, βάζουμε τις ζωές μας σε μικρά μικρά κουτάκια...και η παντοδυναμία που νιώθουμε πως μας δόθηκε με τούτο το δώρο, μας κάνει να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ικανοί να ελέγξουμε το πεπρωμένο...

"Photo From Google"

Όλοι οι άνθρωποι την έχουμε αυτή την κακιά συνήθεια, να θέλουμε να ελέγχουμε τους πάντες και τα πάντα...να ελέγχουμε τους εαυτούς μας, γιατί όχι και τους άλλους, να ελέγχουμε το τι θα μας ξημερώσει αύριο, να ελέγχουμε τα συναισθήματα μας, τις πράξεις μας, τα λόγια μας....να ελέγχουμε, μόνο να ελέγχουμε...

Διότι μόνο όταν νιώθουμε πως εμείς  είμαστε αυτοί που κρατάμε τα ηνία της ζωής, αισθανόμαστε ασφάλεια...γιατί πίσω από αυτό το φαινομενικό έλεγχο μας, κρύβουμε καλά τις πιο μεγάλες μας ανασφάλειες...είναι ουσιαστικά ο τρόπος μας για να τιθασεύσουμε τους φόβους μας και να αποφύγουμε οτιδήποτε μας τρομάζει..

Γιατί αυτό που μπορούμε να το προβλέψουμε, είναι γνώριμο και διαχειρίσιμο...το άγνωστο όμως είναι πάντα τρομακτικό και επίφοβο...

Και κάπου εκεί, μέσα σε όλη αυτή την αγωνία, ώστε να κρατήσουμε τα χαλινάρια της ζωής και να μη ξεφύγουμε λεπτό από την προγραμματισμένη διαδρομή μας...κάπου εκεί είναι που χάσαμε τον αυθορμητισμό μας, κάπου εκεί είναι που θάψαμε τα συναισθήματα μας και χάσαμε την ανθρωπιά μας...κάπου εκεί είναι που υψώσαμε τον εγωισμό μας και κρυφτήκαμε καλά μέσα στο καβούκι μας, μη τυχόν και βρεθεί κάτι στο δρόμο μας και μας κάνει να παραστρατήσουμε...

Έτσι πολλές φορές γινόμαστε σκληροί και επιφανειακοί μεταφράζοντας το στο μυαλό μας ως "άτρωτοι"..."αλύγιστοι"...

Πολλοί από εμάς, όμως, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι με αυτή μας τη "σκληράδα", χάνουμε την ευκαιρία να δούμε την ουσία των πραγμάτων, να αισθανθούμε πράγματα πέρα και πάνω από εμάς, να συνδεθούμε βαθιά και ειλικρινά με ανθρώπους, να νιώσουμε χαρές που θα μας απογείωναν σε έβδομους ουρανούς...

Αν η ζωή μας ήταν απλώς μικρά μικρά τετραγωνάκια, αν η ζωή μας διεπόταν μόνο από ψυχρή λογική, κανόνες και απαγορεύσεις, τότε θα ζούσαμε μόνο μέσα στο φόβο και την ανασφάλεια, δίχως να γνωρίσουμε ποτέ την πραγματική μας ευτυχία...

Και κάτι τέτοιο θα ήταν σίγουρα εξαιρετικά βαρετό και ανιαρό...

Γιατί όπως γράφει και ο πολυαγαπημένος μου συγγραφέας Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ στο αριστούργημά του, ο μικρός πρίγκιπας:"Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν."

Είναι απλό, επομένως, μόνο με την καρδιά μπορούμε να διακρίνουμε την ουσία και την πραγματική αξία των πραγμάτων αλλά κυρίως των ανθρώπων.

⧫Chrysa Leimoni⧫