Αναμνήσεις Χριστίνας

     Η Χριστίνα μας γράφει,

"Photo by Ylanite Koppens from Pexels"

Αρχές Δεκέμβρη του 2015 ,ώρα 11.30 

Ήταν ένα ζεστό πρωινό και ο ήλιος έλαμπε αλλά είχε παγωνιά έξω, κάτι που ο μπαμπάς αποκαλεί «ήλιο με δόντια», για μένα ο καλύτερος καιρός. Εκείνος και η μαμά είχαν βγει έξω στην αυλή και τοποθετούσαν τα τελευταία λαμπάκια στα δέντρα και στα λουλούδια. Εγώ απλά παρακολουθούσα από το παράθυρο πώς αναβόσβηναν τα φωτεινά, χρυσά λαμπιόνια. Ήμουν πλέον μεγάλη μα ακόμα και στα δεκαεννιά μου χρόνια ο γλυκός χριστουγεννιάτικος ενθουσιασμός δεν είχε φύγει και πιστεύω πως και στα 60 μου χρόνια εκεί θα βρίσκεται. Η καρδιά μου χαμογελούσε με κάθε λαμπιόνι που άναβε. Το στολισμένο στα κόκκινα , τα χρυσά και τα κυπαρισσί σπίτι μας μύριζε μοσχοκάρυδο, ginger, πορτοκάλι και γαρύφαλλο από τα γλυκά που ετοιμάζαμε με τις αδερφές μου. Το σαλόνι ήταν γεμάτο χαρτιά περιτυλίγματος , κάρτες, σπάγκοι και κόκκινες κορδέλες καθώς και μεγάλες λίστες. Στη τηλεόραση έπαιζε το κλασσικό Home Alone και ταυτόχρονα ακούγαμε στο πικάπ τα πιο όμορφα γιορτινά τραγούδια από τον Michael Buble. Οι γάτες μας έπαιζαν με το χριστουγεννιάτικο δέντρο, μερικές χριστουγεννιάτικες μπάλες είχαν ήδη προσγειωθεί στο πάτωμα και τα κουδουνάκια στο εσωτερικό τους δεν σταματούσαν να χτυπούν. Εκείνη ήταν η στιγμή που ευχαριστούσα το θεό που οι γονείς μου βρίσκονταν στην αυλή και όχι μέσα , αλλιώς οι γάτες δεν θα είχαν καλό ρεβεγιόν εκείνη την νύχτα. 

  

Αφού τελειώσαμε ντυθήκαμε ζεστά και κατεβήκαμε στο κέντρο για την καθιερωμένη βόλτα μας στα μαγαζιά. Αγοράσαμε και κάστανα από τη φουφού, μια παράδοση των Χριστουγέννων. Ανταλλάξαμε και ευχές με την γυναίκα που τα έφτιαχνε. Κάθε χρόνο την βλέπουμε στο δρόμο το χειμώνα να φτιάχνει κάστανα στη φουφού. Είναι μια μεγάλη κυρία, κάποιος θα την έλεγε χίπισσα , το χαμόγελό δε φεύγει από το πρόσωπό της και πάντα εύχεται «Καλή μέρα και συνέχεια» σε όσους τιμούν τα κάστανά της. Μέσα μου χάρηκα που κρατήσαμε και εκείνη τη χρονιά αυτή την παράδοση με τις αδερφές μου. Καθίσαμε να τα απολαύσουμε στη πλατεία του Αγίου Νικολάου σε ένα από τα ξύλινα παγκάκια. Τότε εγώ έκανα ένα pause και παρατήρησα την όλη εικόνα που είχε διαμορφωθεί εκείνο το πρωινό της παραμονής του 2015. Γυναίκες έτρεχαν για τα τελευταία ψώνια και μιλούσαν χαμογελαστά με τους άντρες τους στο τηλέφωνο, άλλες συναντούσαν φίλες τους και αντάλλαζαν ευχές και νέα για τη σημερινή βραδιά και άλλες νεαρές συναντούσαν τους συντρόφους τους καταμεσής της εκκλησίας και αντάλλαζαν όμορφα , γιορτινά φιλιά πάνω από τα μάλλινα κασκόλ τους και συνέχιζαν τα βόλτα τους αγκαλιασμένοι ή πιασμένοι χέρι-χέρι.  Παιδιά γελούσαν και έπαιζαν με τα αλογάκια και τα κατσικάκια που είχαν τοποθετηθεί σε μια φάρμα στο κέντρο της εκκλησίας , μερικά έπιαναν συζητήσεις φιλοσοφικές με άγνωστα παιδιά, που κάθονταν δίπλα τους, γύρω από τα δώρα τους, το φαγητό,  τον Άι-Βασίλη και που πραγματικά μένει και ποια είναι η αληθινή του ηλικία και άλλα απολάμβαναν μαλλί της γριάς στο πεζουλάκι της εκκλησίας καθώς περίμεναν τη μητέρα τους ανυπομονετικά να τελειώσει τη συζήτηση κοινώς κουτσομπολιό που είχε πιάσει με τη φίλη της πιο δίπλα. Παππούδες και γιαγιάδες διάλεγαν χειροποίητα κοσμήματα από πλανόδιους μικροπωλητές για τις μοντέρνες εγγονές τους και γελούσαν γιατί δυσκολεύονταν να επιλέξουν ποιά είναι τα σωστά. Νεαρά , έφηβα κορίτσια κοιτούσαν τα όμορφα αγόρια που τους έκαναν φιγούρα με τα skates τους στην πλατεία και τα μάγουλά τους κοκκίνιζαν από ντροπή και αχ φαντάζομαι οι καρδιές τους πώς θα πήγαιναν. Μερικές έμειναν απλά να τους κοιτούν και φρεσκάριζαν το μακιγιάζ τους , άλλες πιο τολμηρές έκαναν το πρώτο βήμα, τους προσέγγισαν. Χαμόγελα εφηβικά και φράσεις αγάπης πετάχτηκαν στον αέρα! Το χαμόγελο είχε χαραχτεί στο πρόσωπό μου και τα μάτια μου άρχιζαν να βουρκώνουν. Ένιωθα τη καρδιά μου να σφυροκοπάει και από τα χείλη μου βγήκαν τα εξής , κλασσικά για μένα, λόγια : «αχ πόσο συγκινητικό!». Φυσικά οι αδερφές μου ξέσπασαν πάλι σε γέλια , στα οποία ξέσπασα και εγώ αμέσως μετά όταν συνειδητοποίησα πως κάηκα από τα τσουχτερά κάστανα. Και ναι είχα ξεχάσει τα γάντια σπίτι μου!

   

Αυτή είναι η καλύτερη ανάμνηση των Χριστουγέννων η οποία είναι διαχρονική! Είναι η καλύτερη ανάμνηση μέχρι τώρα , η ίδια και απαράλλαχτη. Πάντα εκείνη η μέρα οι δρόμοι είναι γεμάτοι , όλοι γνωστοί-άγνωστοι εύχονται ο ένας τον άλλον, αγκαλιάζονται, μιλούν για τα σχέδια τους την ημέρα της Παραμονής αλλά και των Χριστουγέννων. Γενικά στην ατμόσφαιρα επικρατεί αυτό το μοναδικό συναίσθημα, η αγάπη, ένα συναίσθημα που δεν φεύγει , μένει, αλλάζει ανθρώπους, ενώνει ανθρώπους. Κοινώς  ένα συναίσθημα.......πολυμίξερ! 

  

Γι αυτό φέτος προτείνω ανεπιφύλακτα μια βόλτα στο κέντρο την ημέρα της Παραμονής παρέα με τους αγαπημένους σας, ζεστά κάστανα από τη φουφού και μια παρατήρηση του κόσμου γύρω σας, θα δείτε αγάπη, πολλή αγάπη και τότε οι όποιες στεναχώριες έχετε μέσα σας , απλά θα εξατμιστούν. Επίσης , προσοχή μη ξεχάσετε τα γάντια σας, αλλιώς θα καείτε από τα κάστανα και κάτι τέτοιο δε το θέλουμε τέτοιες γιορτινές μέρες.

Θυμηθείτε :

«Γεμίστε με ευγνωμοσύνη τη κάθε μέρα σας. Δεν υπάρχει πιο μοναδικό πράμα από την απλότητα, τη καλοσύνη, την ειλικρίνεια και αγάπη της καθημερινότητας. Κοιτάξτε γύρω σας, υπάρχει....αρκεί να κοιτάξετε σωστά!Και ξεκινήστε από την οικογένεια και τους αγαπημένους σας όπου η αγάπη διαχέεται απλόχερα και αληθινά.»