Φίλοι - Συνοδοιπόροι ζωής

Πότε ήταν η πρώτη φορά που θυμάσαι τον εαυτό σου να σε απασχολεί η δημιουργία φίλων; 

Πότε ένιωσες πραγματικά την ανάγκη να έχεις έναν φίλο δικό σου και μόνο δικό σου;

 Και πότε θυμάσαι ότι όντως απέκτησες τον πρώτο σου φίλο;

"Photo From Pexels"

 Ίσως να θεωρείς ότι μια τέτοια απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με ακρίβεια.

Ίσως να σκέφτηκες πως από την πρώτη στιγμή που οι γονείς σου, σε "τοποθέτησαν"ως βρέφος δίπλα σε άλλα βρέφη, να ήταν εκείνη η στιγμή που έκανες και την πρώτη σου φιλία.

Σίγουρα θα έχεις δει πλήθος φωτογραφικών ντοκουμέντων στα οικογενειακά άλμπουμ με την παιχνιδιάρικη φατσούλα σου  δίπλα σε άλλα όμορφα, χαμογελαστά και τροφαντά μωρά, που θα επιβεβαιώνει την παραπάνω σκέψη σου.

" Photo From Pexels"

  Ναι, είναι όντως αλήθεια ότι από την πρώτη στιγμή ο άνθρωπος 

ως φύσει κοινωνικό ον έχει ανάγκη για επαφή.  

Παρόλα αυτά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να θυμηθούμε τέτοιου είδους σκηνές από τη βρεφική μας ηλικία. 

Ωστόσο, η ματιά μας και μόνο σε ένα άλμπουμ από εκείνη την περίοδο αρκεί για να μας δημιουργήσει μια όμορφη, νοσταλγική ανάμνηση. 

Προσωπικά, η πρώτη συνειδητή φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να αναζητά φίλους ήταν γύρω στα 4 με 5 όταν πήγαινα νηπιαγωγείο.

Αν και όντας ντροπαλό παιδί, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι η ιδέα ότι θα έβρισκα εκεί τους πρώτους μου φίλους- συνοδοιπόρους ζωής, με ενθουσίασε.

Βλέποντας να ξετυλίγεται μπροστά μου ένας καινούριος κόσμος, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι εγώ δεν θα αποτελούσα μέρος του. 

 Και αυτό ακριβώς έκανα! 

Όχι ότι είναι εύκολο να κάνεις φίλο σου ένα μικρό διαβολάκι που δεν χαρίζεται με τίποτα 

(γιατί κακά τα ψέμματα τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία με την ειλικρίνεια που τα διακατέχει μπορούν να γίνουν ο χειρότερος σου εφιάλτης) 

αλλά να..

 επιστρατεύοντας τη δικιά σου γοητεία, και ταμπεραμέντο είναι σίγουρο πως μπορείς να εξασφαλίσεις μια θέση στην καρδούλα του καινούριου σου φίλου.

"Photo by Sharon McCutcheon From Pexels"

  Και όταν αυτό γίνει,τότε θα είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις το ταξίδι στον φανταστικό κόσμο που τόσο λαχταρούσες, έχοντας κάποιον να σε βοηθά να αποφεύγεις τις κακοτοπιές, να γλυτώνεις από τα τέρατα και τους δράκους και να τερματίζεις πάντα ασφαλής διώχνοντας μακριά όλους τους φόβους σου και τις ανησυχίες σου.

'Άλλωστε, όταν στο "ταξίδι" έχεις παρέα είναι πάντα διασκεδαστικό και λιγότερο επίφοβο.

 Και καθώς το ταξίδι μας συνεχίζεται, έρχεται κάποια στιγμή που τα θηρία και τα τέρατα γίνονται τόσα πολλά που χάνεις το μέτρημα. 

 Το χειρότερο, όμως, είναι  όταν κάποια από τα θηρία αυτά

 μοιάζει να παίρνουν την μορφή των φίλων μας.

Τότε η ιστορία περιπλέκεται.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αναρωτιέσαι 

"Μήπως δεν έκανα κάτι καλά;", 

"Μήπως έφταιγα εγώ;" 

ή απλά "Μήπως έκανα λάθος επιλογές και 

εμπιστεύτηκα τα λάθος άτομα;"

 Καθώς αναπολώ τις σχολικές μου αναμνήσεις, διαπιστώνω προς μεγάλη μου έκπληξη την μεγάλη κινητικότητα που υπήρξε στον τομέα των φίλων. 

Άλλοι έφυγαν για πάντα, άλλοι ήρθαν για να χαθούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ξανά και άλλοι ήρθαν για να μείνουν. 

Ωστόσο, αυτός αν και επίπονος ήταν ο μοναδικός τρόπος για να ξετυλίξω το κουβάρι και να ξεδιαλύνω τις στάχτες. 

Μέχρι που κατάλαβα πώς όσοι είναι να έρθουν άλλοι τόσοι είναι να φύγουν, μα στο τέλος, πάντα ένας θα είναι εκεί για τον καθένα από εμάς.

"Photo by Trinity Kubassek From Pexels"

  Ξέρεις, θα είναι αυτό το άτομο που δεν το πιάνει εύκολα το μάτι σου, 

θα είναι αυτός που θα στοιχημάτιζες όλη σου την περιουσία πως θα εγκατέλειπε πρώτος το σπίτι σε μία πυρκαγιά, 

θα είναι αυτός που μπορεί να πληγώσεις άθελα σου γιατί μαζί του έχεις οικειότητα, κι ως γνωστόν σε αυτούς που αγαπάμε, ξεσπάμε και περισσότερο. 

Τώρα πια ξέρεις πως αυτός ο φίλος δεν θα φύγει, και αν φύγει, δεν θα πάει μακριά γιατί απλά έχει γίνει ο αδερφός που ποτέ δεν είχες.

Καθώς τα χρόνια περνούν φτάνει κάποτε η στιγμή του απολογισμού.

  «Ποιος είμαι;», 

«Tι έκανα;», 

«Πού πάω;».

Τότε είναι που κάθεσαι στην παλιά, φθαρμένη αλλά ωστόσο αναπαυτική πολυθρόνα του σαλονιού σου παρέα με μία κούπα ζεστό καφέ και καθώς κλείνεις για μια στιγμή τα μάτια σου, χάνεσαι στις αναρίθμητες αναμνήσεις της ζωής σου. 

Όμορφες, άσχημες, γλυκές, πικρές παρελαύνουν μπρος στα μάτια σου βάζοντας στη σειρά το παζλ της ζωής σου.

Μπορεί οι άσχημες να είναι αναλογικά περισσότερες, μπορεί να νομίζεις πως οι πίκρες κάλυψαν το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής σου, μπορεί ακόμα και τώρα που μιλάμε να βρίσκεσαι σε μία άσχημη φάση, όμως, οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις κάθε δυσκολία. 

Για αυτό φρόντισε να τους διαλέξεις σωστά. 

Όταν χάνουμε την πίστη μας, τότε αυτός ο φίλος είναι που  θα μας βοηθήσει να την ανακτήσουμε. Είναι εκείνος που θα μας κρατήσει το χέρι σφιχτά μέχρι να εξαλειφθούν όλοι οι φόβοι μας. 

Είναι εκείνος που θα μας χαμογελάσει πλατιά λέγοντας μας 

«Μην ανησυχείς, είμαι εδώ για σένα ότι και να γίνει».

Αυτό το «ότι και να γίνει» είναι που σου ζεσταίνει την καρδιά κάνοντάς σε μόλις τελειώσεις τον απολογισμό σου, να πετάγεσαι από την πολυθρόνα για να τρέξεις στο τηλέφωνο να μιλήσεις στο μοναδικό άτομο που μπορεί να σε ακούσει πραγματικά, με τέτοια λαχτάρα λες και θα 'ναι η τελευταία φορά!!!

⧫Chrysa Leimoni⧫